Terug

PSP'92 10 jaar

Op 3 oktober 1992 is het allemaal begonnen. Dat wil zeggen, eigenlijk al lang daarvoor met de Vereniging Ter Oprichting van de PSP, maar op 3 oktober 10 jaar geleden vond de daadwerkelijke oprichting van de partij plaats in Amsterdam. Op die vergadering is ook de naam gekozen. Het werd de PSP. Toen in maart 1993 de kiesraad deze naam afkeurde werd het alternatief PSP’92 aangenomen.

Ik had het persbericht in de krant zien staan. Een interview met Fred van der Spek dat de PSP heropgericht zou gaan worden. ‘He, he’, dacht ik, ‘eindelijk’.  Toen ik nog jong was vond ik de PSP altijd de leukste partij, maar toen ik eenmaal oud genoeg was om te mogen stemmen bestond er geen PSP meer. Naar aanleiding van het krantenbericht belde ik Fred thuis op om me aan te melden als lid. 

Op 3 oktober 1992 was ik voor het eerst op een vergadering van de PSP. Fries de Vries wist vervolgens mijn brievenbus te vinden, waardoor ik ook meteen maar even actief werd. Vanaf het begin werd er een partijblad rondgezonden aan de leden. Voor de oprichting was dat het Socialisties Initiatief. Na de oprichting is deze Socialistisch Initiatief gaan heten. De spellingscontrole op de computer accepteerde de oude versie niet meer. De PSP’92 ging zich bezig houden met politieke discussie, themadagen, acties en verspreiding van informatie. En in 1993 werd ook de keuze gemaakt om in 1994 mee te doen aan de landelijke verkiezingen. Dit besluit had heel wat voeten in de aarde en, zeker achteraf bekeken, grote gevolgen voor de partij. Omdat het besluit voor deelname genomen is, keerden een aantal mensen de partij de rug toe. 

In 1994 deed de partij in 3 gemeentes mee aan de gemeenteraadsverkiezingen (Sneek, Zaandam en Amsterdam) met redelijk positieve uitslagen, maar zonder zetels. In mei waren  de landelijke verkiezingen. Er was een hoop campagne gevoerd, maar we haalden slechts 0,1% van de stemmen. Een aantal mensen keerde toen teleurgesteld de partij de rug toe. Na de verkiezingen volgde een periode van intern geneuzel, strijd, ruzies, en leegloop. In de SI zagen we daar de gevolgen van. Er werden alleen interne discussies gevoerd, voor derden totaal onbegrijpelijk, het ging nergens meer over en de SI verscheen op een gegeven moment helemaal niet meer. 

In 1995 werd een groot en breed bestuur gevormd van mensen die nog wel enthousiast zijn en ervan overtuigd zijn dat de partij iets toevoegt en dat de partij moet voortbestaan. 

Ik weet nog goed dat ik een aantal dagen aan de telefoon gehangen heb en mensen probeerde over te halen om, samen met mij, in het bestuur van de partij te gaan zitten. We moesten de partij weer nieuw leven in blazen en daar voelden ze wel voor. Ik belde mensen die altijd heel actief waren geweest, maar nooit in het bestuur hadden gezeten, omdat ze geen zin hadden in bestuurlijke posities. We maakten er een actiebestuur van, waarin iedereen zijn/haar eigen actiepunten in kon vormgeven. Het belangrijkste was om de partij weer op de rails te krijgen en de enthousiaste mensen enthousiast te houden.

De SI werd mooi gelay-out en verscheen regelmatig. Verschillende mensen gingen stukjes schrijven en er werden ook artikeltjes uit andere bladen overgenomen. We kregen zelfs een vaste columnist. Het blad zag er toonbaar genoeg uit om ook naar andere organisaties en bibliotheken gestuurd te worden. We traden naar buiten. Naast het maken van de SI bleef de PSP'92 meedoen aan acties zoals de Paasmars, en organiseerde de partij regelmatig inhoudelijke discussies en bijeenkomsten. Het ledental bleef stabiel. Na het overlijden van Kees Koning in 2996 werd besloten een Kees Koning vredesprijs in het leven te roepen. Deze werd in 1998 voor het eerst uitgereikt aan Hans Wiebenga. In 2000 kreeg Mariette Moors de prijs en hij is afgelopen september uitgereikt aan Gerard van Alkemade.

In 1998 deed alleen Enkhuizen mee aan de gemeenteraadsverkiezingen. Helaas zonder zetels, maar ze bleven actief. De laatste interne strijd vond plaats binnen de partij in dat jaar, omdat er in Amsterdam een stadspartij werd opgericht door enkele leden van de PSP’92.We kwamen gelukkig uit deze strijd zonder ledenverlies. 

In 1998 en 1999 werd de partij zwaar getroffen door enkele sterfgevallen van actieve leden. We kwamen in rustiger vaarwater. Geen interne strijd meer, maar wegens gebrek aan ledenaanwas, ook weinig politieke strijd meer naar buiten. De partij bleef bestaan, houdt regelmatig vergaderingen, doet mee aan acties van anderen en brengt de SI uit. Begin 2000 werd de vraag gesteld of het niet zinvoller is om de partij op te heffen. 

Ik zal er niet om heen draaien, ik was natuurlijk die persoon die het bestaansrecht van de partij ter discussie stelde. Mijn hart lag (en ligt nog steeds) absoluut bij de partij, maar ik zag dat de partij bleef bestaan uit een kleine groep mensen, waar een nog kleinere groep mensen, waaronder ik, heel veel tijd in stak. Ik vroeg me af of het niet zinvoller was om die energie te bundelen in een andere bestaande organisatie, die zich bezig houdt met pacifisme en socialisme. Op een druk bezochte ledenvergadering in Amsterdam werd echter door een overgrote meerderheid van de leden een pleit gehouden om de partij te laten bestaan. Als medium, als platform, als netwerk, als een groep mensen die verbonden zijn in het pacifisme en socialisme. 

De partij heeft nog steeds bestaansrecht. Er is tenslotte helemaal geen andere politieke organisatie die zich bezig houdt met pacifisme en socialisme. We bestaan na 10 jaar dus nog steeds. We hebben ons in de afgelopen 10 jaar onder andere bezig gehouden met onderwerpen als armoede, het koningshuis, sociale onrecht in Nederland en in de wereld, de Palestijnse kwestie, oorlogen in Joegoslavië, Irak, Afghanistan, racisme, milieu, Eurotop, en nog veel meer. Veel thema’s zijn de afgelopen 10 jaar actueel gebleven. Je zou kunnen zeggen dat de partij weinig heeft kunnen uitrichten om het onrecht in de wereld te verkleinen. Dat is waar, maar alle redenen dus om ons nog niet op te heffen. We hebben ons doel, een socialistische en pacifistische wereld, nog niet bereikt. En we zijn vandaag wellicht nog harder nodig dan 10 jaar geleden. Met andere woorden: ‘Zonder Idealen Kun Je Niet Leven’.

Daphne van der Werf